Als je van de hoofdweg afgaat en op de driesprong, bij de 3 eikenbomen, om je heen kijkt, zie je tussen de esdoorns een klein huisje, als een scheefgezakte paddenstoel.
’s Zomers nodigen de geurende rozen en de stokrozen, de clematis en alle kruiden je uit om het pad naast het huis in te gaan.
In de herfst, de bergen bladeren eikels en kastanjes. Sommige nog in hun stekelige bast, maar ook glanzend glad.
Want als we het pad langs het huis aflopen, dan lopen we richting spelkamer.
In de winter is het pad een glijbaan en het gras is wit als een sneeuwtapijt. We zien vanuit het raam een roodborstje onder de struiken, daar heeft het z’n nestje.
Als het lente wordt staan in het gras de sneeuwklokjes samen met de goudgele winterakonieten. Ze staan aan de voet van het beeld ‘de Morgenster’.

Als we de spelkamer inlopen en de deur achter ons sluiten zet Yvonne de wekker op 45 minuten. De tijd gaat lopen.
De eerste keer als je komt kijk je om je heen. Je staat midden tussen het speelgoed. Te veel om op te noemen. Dit speelgoed heb je nog nooit gezien. Jij mag gaan spelen.

De tijd verstrijkt, je kijkt op van het rinkelen van de wekker. 
Dat is even schrikken, is het al tijd?
Je pakt je jas, geeft Yvonne een hand en samen lopen we langs het huis.
Daar staat mama: “Fijn gespeeld?” vraagt ze. Je klimt achterop de fiets of achterin de auto en zwaait.
“Dag tot volgende keer"

 Het is belangrijk dat u de speltherapie afzegt als uw kind verkouden is, hoest of zich niet lekker voelt.